Er wordt een jonge vrouw naar de Healthpost gedragen ze heeft een opgezwollen voet en de grote teen is zwart en afgestorven. "Het lijkt wel gangreen", was onze eerste reactie, afgestorven weefsel, waarschijnlijk door verstopping van een van de slagaderen in het been. Ook Ashok, de medisch assistent was deze theorie toegedaan en hij had haar al weken geleden aangeraden om naar Kathmandu af te reizen om de specialistische hulp in te roepen. Maar Makini Gurung heeft geen geld en ze leeft samen met haar oudere broer in een van de laatste hutten onder het dorp. Ze is 22 jaar en heeft op 10-jarige leeftijd haar vader en moeder verloren. Al 3 maanden kan zij haar broer niet meer helpen bij het binnenhalen van de gierst oogst, ook hebben ze een paar koeien en leven verder van ruilhandel, geld is er niet. Ke Garne? Wat te doen?
De Beslissing was snel genomen en een paar dagen later werd zij in 3 dagen naar Arughat/Dhading gedragen en verder per bus over de zeer slechte weg naar Kathmandu.
Terug in Kathmandu
Het ziekenhuis
Mangali Gurung had 4 dagen in het Patan Hospitaal gelegen en daar kon men de
oorzaak van het gangreen niet vinden. Het gezelschap bestaande uit Khim Bahadur,
Makini en haar broer was tijdelijk ondergebracht in een van de goedkope lodges
in Naya Bazar, niet ver van Moon Light. Wij kwamen net
terug uit Gorkha en zouden Makini naar het Teaching Hospital brengen, waar zij
al eerder was geweest om een foto van haar been te laten maken.
Bij de "Emergency" aangekomen moesten wij een
reeks van formaliteiten afwerken, stempeltje hier, handtekening daar en
eindelijk met wat voordringen, waarbij onze westerse gezichten duidelijk
meehielpen dit te bewerkstelligen, zaten Makini en ik voor een aardige dokter.
Ook hij wist niet direct wat de oorzaak van de kwaal zou kunnen zijn.
Voorzichtig opperde ik dat het misschien wel eens een afsluiting van de
bloedtoevoer zou kunnen zijn.
"Maar mijnheer, voor aderverkalking is zij toch veel te jong" antwoordde de
arts. Toch voelde hij de slagader in de knieholte en stelde vast, dat er
bijna geen bloedtoevoer was en dat er een blokkade in het bovenbeen zou moeten
zitten. Dit zou d.m.v. katheterisatie kunnen worden vastgesteld
en ze zou worden opgenomen. Na een reeks van formaliteiten lag ze 2 uur later in
een bed op een niet zo gekke afdeling met slechts 4 personen,
klasse dus.
Ook hier dus onbeschrijfelijke toestanden in het ziekenhuis, chaotische taferelen van mensen, die uren en soms dagen op een dokter wachten en niet worden geholpen als er geen geld is!
Makini's been werd tot onder de knie geamputeerd en wij zouden voor haar voorlopig gedurende één jaar de opvang betalen in een tehuis voor de "disabled woman", zij zal hier een beroep moeten leren en moeten leren om met haar prothese te leren lopen. Keronja zal er wel niet meer in zitten, ze moest daar hard werken op het land van haar broers en ze wil liever niet meer terug, bovendien zou zij geen "koddo" (gierst) meer kunnen oogsten en dagelijks 3-4 ladingen van 2 uren lopen elk naar boven kunnen brengen.
De NGO in Nepal verzocht ons om een opvanghuis en trainingscentrum te bouwen. De thans aanwezige 10 vrouwen hadden slechte accommodatie en een nieuwbouw moest uitkomst bieden.
Omdat Makini Gurung zo goed werd opgevangen
in het tehuis en wij wel vertrouwen hadden in de organisatie, besloten wij om
samen met Wilde
Ganzen geld in te zamelen voor een nieuw gebouw.
De aanvankelijke opzet werd door de overheid getorpedeerd; het gebouw moest in
een oude stijl worden opgetrokken en het aanvankelijke budget
van ruim 40.000 euro was bij lange na niet genoeg.
Ke garne? Wat te doen? Gewoon doorzetten dus, de ontbrekende 30.000.= euro zoude
ook wel op tafel komen.
In 2004 werd gestart met de Wilde Ganzen Acties en de bouw kon in 2005 beginnen en hierbij een impressie:
2005
Stenen sjouwen, actie voeren en een hoop zorgen. Er mocht
niet gemetseld worden vanwege
de heilige grond en daarom moest er gewerkt worden met speciale uit
India aangevoerde leem.
De bouw vordert langzaam maar zeker en in het voorjaar van 2006 is het klaar!
Onze
sponsors hebben het mogelijk gemaakt om dit trainingscentrum te realiseren,
hartelijk dank!
Veel dank is verschuldigd aan Tendy Sherpa, bouwen in Nepal is een hachelijk
avontuur en diverse struikelblokken moesten worden overwonnen.
Gehandicapte vrouwen krijgen brei training en als zij
gevorderd zijn helpen ook zij met het geven van brei lessen aan de kinderen.
De keuken was tijdelijk in een van de kamers ingericht en is eigenlijk te klein
voor een project met 55 kinderen en 25 vrouwen dus werd
er een nieuwe keuken geïnstalleerd en ook werden de douches en wc's uitgebreid.
De nieuwe toilet groep
Tendy Sherpa in de keuken
Mangali
Pema Lama
2008
De trainingen zijn een groot succes en daarom werd besloten om nog eens 6
computers en 6 naaimachines aan te schaffen, alles met bijbehorende
tafeltjes en stoeltjes en een snijtafel om patronen te knippen.
Sponortrek Nepal zal het project blijven steunen en betaalt de salarissen voor leerkrachten, onderhoud en aanschaf apparatuur en indien nodig ook een aanvulling op medische hulp, schoolgeld en voeding.
De Stichting DRC Nepal zamelt zelf gelden in voor de dagelijkse levensbehoeften. Dit gaat via huis aan huis collecte in de wijk Jorpati en ook bij toeristen van andere landen, die het project bezoeken. Er wordt een goede registratie gehouden van de inkomsten en uitgaven, welke door Tendy Sherpa worden gecontroleerd.
Vrijwilliger worden bij DRC kijk op hun website onder Volunteers
Kijkt u ook eens op hun website:DRC