Hierbij een korte terugkoppeling hoe het ons is vergaan:

De voettocht door de Pyreneeën (van Atlantische Oceaan naar Middelandse zee) is goed verlopen. 

We hebben alle weertype’s meegemaakt van zeer zware storm, dichte mist, 34 tot -4 gr. C, sneeuw, ijs, alle combinaties, etc. 

Door slecht weer hebben 2 x een dag ‘verloren’ en door het zware gewicht van de rugzakken (16 en 21 kg) hebben we hier en daar zware/lange dagtrajecten opgesplitst. 

In het begin van de tocht hebben we vaak een bivak opgezet. In het laatste deel van de tocht is meer gebruik gemaakt van onbemande en hier en daar de nog bemande hutten (dit vanwege de wind, de kou en soms regen). 

Eenmaal hebben we door zeer zware storm en dichte mist een col overschrijding  (na een doorwaakte nacht waarbij we ons tentje voor ‘verlies/stormschade’ moesten behoeden) moeten afbreken en terugkeren naar ons vertrekpunt. We hebben die nacht in een klein berghokje (bij de afgebrande hut waar we de nacht daarvoor met ons tentje gestaan hadden) doorgebracht. De volgende morgen was het weer iets beter en hebben we de col overschrijding kunnen doen. 

Door het slechte weer werden de beekoverschrijdingen steeds moeilijker tot we in eerste instantie vastliepen op een brede stroom die we niet meer zonder doorwading kon overschrijden. In een aantal etapes heb ik de rugzakken, schoenen en camera’s en Ans naar de overkant gebracht door het ijskoude water. 

Een dagtraject met 9 collen/pieken in vers gevallen sneeuw een harde wind maar een blauwe lucht is naast een beklimming via een spiegelglad paadje (voeten door ijslaag moeten schoppen en hier en daar ijs wegstekend) ook een aprte ervaring.

De seizoensverandering van zomer naar herfst was ook duidelijk zichtbaar en gaven een bijzondere sfeer (lopen door dikke lagen afgevallen bladeren zonder dat je iets van een pad ziet bij zware mist maakt je omgeving mysterieus (en je navigatie moeilijker).

We hebben het gevoel dat deze tocht doordat je alles zelf moet organiseren, zelf cruciale afwegingen/beslissingen moet nemen en de routenavigatie in vaak moeilijke omstandigheden (mist, regen en kou) moet doen het niveau van onze eerdere expetdities begon te naderen. De duur van de tocht is mede een verzwarende factor geweest (60 dagen – waarin 4 rustdagen, 2 slecht weer dagen en 5 dagen door herplanning dagtrajecten). Totaal hebben we meer dan 43.000 hoogtemeters bedwongen.

Maar al bij al is het een fantastische tocht geweest, zwaar maar zeer indrukwekkend. Het is moeilijk te omschrijven maar je bent bevrijd van alle dagelijkse ‘zorgen’ en bent alleen maar ‘basic’ bezig. 

Zo met z’n tweeen als team functioneren in vaak veeleisende en moeilijke omstandigheden is een fantastisch gevoel. De laatste weken zijn we soms dagen geen mens tegen gekomen (alleen op de wereld gevoel). 

Enigszins ‘bedroefd’ dat de tocht ten einde was zijn we nadat we onze schoenen in de Middelandse Zee ‘gedoopt’ hebben na een dag rust huiswaarts gekeerd. 

Komend jaar zullen we een presentatie voor de NKBV-Limburg verzorgen over onze ervaringen gedurende deze tocht.

Heeft u interesse voor deze avond mail dan naar Rob Kolber